Asist Şurup Gece İçilir Mi? Bir Kayseri Gecesinde Kaybolan Uyku
Bir Yalnızlık Anı: Geceyi Karşılamak
Kayseri’de bir kış gecesi… Hava soğuk, hava kararmış. Sokaklar derin bir sessizliğe bürünmüş. Şehrin gürültüsünden uzak, bir odada yalnız kalmak, bazen insanı daha da yalnızlaştırıyor. Saat on bir civarıydı, ama bana gece çok daha geç gibi geliyordu. Yalnızlık, sessizlik ve belki de birazcık zorlayıcı bir yorgunluk bir arada toprağa düşmüş gibiydi.
Sonsuz düşüncelerle boğuşan bir zihin, hiçbir zaman tam olarak dinlenmiyor. Bir yandan, “belki uyurum” diyordum; diğer yandan da hiçbir şeyin beni uyutamayacağını biliyordum. Kayseri’deki kış gecelerinde gözlerim uykuya geçmek yerine, hep daha çok açık kalır. Dışarıdaki rüzgarın uğuldaması, içerideki sessizliği parçalayacak gibi…
Geceyi biraz daha çekilebilir kılabilmek için bir çözüm arıyordum. Elim kitaba gitse de, kitaplar o an bana uzak geldi. Sonra gözüm dolabımın üst rafına kaydı. Asist şurup! Hemen orada, el uzatmaya hazır bir şekilde bekliyordu. Asist, aslında bir çözüm olamazdı, ama o an bana her şey gibi bir çözüm gibi görünüyordu. Gece, şehri kucaklayan o yavaşça yayılan karanlıkla büyülü bir hale bürünürken, içimden bir ses “Asist şurup gece içilir mi?” diye fısıldadı.
Karar Anı: Başka Çaresizlik Var Mı?
Bir yudum bile alacak olsam, yine de o beklenen uykuya ulaşamayacak mıydım? Veya belki de bu kadar kaybolan uykulara, Asist şurup gibi ufak tefek yardımcılar mı çözüm oluyordu? Bu düşünceler arasında kaybolmuşken, saat hızla ilerliyordu. Her geçen dakikada daha da keskinleşen bir yorgunluk vardı ama o kadar da sade değildi. Nehir gibi akan düşüncelerimle kıyaslarsam, bu gecenin diğerlerinden çok daha farklı olduğunu hissetmiştim.
Bir anda içimden bir şey, “Belki de Asist şurup gece içilir, belki bu gece biraz dinlenebilirsin,” diyordu. Beni sakinleştirecek bir şeylere ihtiyacım vardı. Belki de kaybolan bu geceyi bir şekilde kazanmam gerekiyordu. Huzursuzluk içimi kemiriyordu ve her şey, en küçük ayrıntısı kadar önemli hale gelmişti.
İçimden bir başka ses, “Ama ne olur, buna güvenme, kim bilir neler olabilir?” diyordu. O ses, her zaman içimdeki kaygıydı, bazen doğru çıkıyor bazen ise boşuna kaygılarla kayboluyordum.
Ama bir yudum almalıydım, değil mi? Nasılsa bu geceyi de böyle geçirmekten başka şansım yoktu.
Sonunda Bir Yudum: Sadece Bir Anlık Teselli
Şurubu elime alıp, birkaç damlasını çayımın içine koyarken, aslında ne yapmak istediğimi de tam bilmiyordum. Sadece bir şeyler arıyordum, geceyi biraz daha anlamlı kılacak bir şeyler. Şurubun hafif tatlı tadı ve burun kanallarını açan kokusu, bir yudum içmek kadar anlamlıydı. O an, belki de o kadar büyük bir şey aramıyordum. Kendi kendime teselli arıyordum, bu kadar basit.
Biraz da vicdanım rahatsızdı aslında; çünkü sormak istemiştim, “Asist şurup gece içilir mi?” Ama içtim. İçimden bir şeylerin kaybolduğunu hissettim. Belki de bir tür huzura kavuşmak, huzursuzluğu bir süreliğine geride bırakmak. Uyku bir anda aklımda belirdi ama bilmediğim bir şey vardı: Yine de uyumadım. Şurubun etkisiyle yavaş yavaş gevşemiş, ama gözlerim uykuya dalmamıştı.
Bir yudum daha almayı düşünmedim. Uyuma çabalarım devam etti, ama şurup bana uyku getirmedi. Sadece bir anlık rahatlama… Sadece biraz daha sakinlik, başka hiçbir şey değildi.
Geceyi Karşılamak: Uyumsuz Bir Son
Kayseri’nin o karanlık ve soğuk gecesinde uyumak, en büyük arzularımdan biri olsa da, bu gece de gerçekleşmedi. Asist şurubun yarattığı küçük, rahatlatıcı etki, tam da bir an için huzur verdiği gibi, kayboldu. Bir süre daha saatlere bakarak uyumaya çalıştım. Belki de şurup gece içilmemeliydi, belki de ben bu geceyi uykusuz geçirmeliydim.
Ama hala içimde bir umut vardı. Geceyi, sadece uyumadan da geçirebilirdim. Ya da belki de bir dahaki sefere, doğru kararı verirken daha dikkatli olmalıyım.